(opinie gepubliceerd in Het Belang Van Limburg op 8 maart 2021)
8 maart is elk jaar een bijzondere dag voor mij. De laatste jaren leg ik dan samen met collega’s en vriendinnen het werk neer, voer ik actie en trakteer ik nadien een pintje op café. Laat de mannen het werk vandaag maar doen. Ik staak op deze internationale vrouwendag uit solidariteit met alle vrouwen die wereldwijd slachtoffer zijn van discriminatie, geweld, seksisme en onderdrukking.
Helaas geen cafébezoek dit jaar. Corona gooit roet in het eten. Niettemin zal ik samen met vele anderen staken en actievoeren op vrouwendag. Daarmee treed ik in de voetsporen van de duizenden stakende textielarbeidsters die op 8 maart 1908 in New York het werk neerlegden. Ze eisten ‘Brood en rozen’. Met die symbolische slogan kwamen ze op voor betere werkomstandigheden, een 8-uren werkdag, kiesrecht voor vrouwen en de afschaffing van de kinderarbeid.
Brood op de plank en rozen om het leven aangenamer te maken, dat is ook wat we vandaag nog eisen. Welvaart en welzijn, gelijkheid en geluk evenwaardig verdeeld tussen vrouwen en mannen: als feministe bepleit ik het elke dag.
Internationale vrouwendag is hét moment om wereldwijd de ongelijke verdeling van macht, geld en goed aan te klagen. Dat gelijkheid een broos beeld is, bewijst ook de huidige COVID-crisis. De klassieke rollenpatronen hebben vele vrouwen terug naar de haard gedreven. De cijfers bewijzen het: 69% van het corona-ouderschapsverlof is opgenomen door vrouwen. Corona slingert ons terug in de tijd. Veel vrouwen hebben er een tweede dagtaak bij. Naast het telewerken is er de zorg voor de kinderen en de huishoudelijke taken. Thuiswerk gebeurt aan de keukentafel.
Telewerken is één zaak, maar velen kunnen niet thuiswerken. Zij zijn oververtegenwoordigd in de zorgberoepen die we vandaag meer dan ooit essentieel noemen, maar die ironisch genoeg tot de laagst betaalde jobs behoren. Ook de Limburgse vrouwen in de zorgsector leverden nochtans bovenmenselijke inspanningen toen onze regio in het voorjaar van 2020 plots het epicentrum van de uitbraak bleek te zijn.
Voor deze inspanningen worden de zorgverleners vooralsnog niet beloond. Zelfs het applaus is weggestorven. Hun lonen zijn niet in verhouding tot de essentiële waarde van hun jobs. Zo verdienen zorgkundigen gemiddeld 2.549 euro bruto per maand, ofwel een bedrag dat bijna 30% onder het loon van de gemiddelde Belg ligt. Verpleegkundigen hebben een lager loon dan de gemiddelde werknemer met een bachelor-diploma. Maar liefst 92% van de verpleegkundigen en 91% van de verzorgenden in ziekenhuizen en verpleeginstellingen zijn vrouwen. Helemaal onderaan de loonladder bungelen de verzorgers in kinderdagverblijven. Maar liefst 98% van hen zijn vrouwen. Zij oefenen – ook buiten coronatijden – mogelijk de meest essentiële jobs uit: zij zorgen voor onze kinderen, voor onze toekomst.
Met de nationale vrouwenstaking van vandaag wil ik samen met mijn vrouwenbeweging zij-kant en vele duizenden vrouwen tonen dat er nog veel werk aan de winkel is. Werk dat vaak onzichtbaar is en ongelijk betaald wordt. Als organisator van de jaarlijkse Equal Pay Day weet ik maar al te goed hoe hardnekkig de loonkloof blijft. Ze bedraagt maar liefst 23% op jaarbasis. Een kijk op de regionale loonkloofcijfers toont dat de provincie Limburg, samen met West-Vlaanderen en Luxemburg, mee de grootste loonkloof van België heeft. Dit heeft te maken met de ongelijke regionale spreiding van beter en slechter betaalde jobs. Het aandeel vrouwen is merkelijk hoger in die laatste groep.
Zonder ons, vrouwen, stopt de wereld met draaien. Laat ons dat op 8 maart nog eens duidelijk maken en tonen dat de wereld even stilstaat wanneer vrouwen het werk neerleggen.
Staak met ons mee. Laat mannen al het werk die dag doen. Wij vrouwen voeren actie.
En dat pintje hebben we later nog tegoed, wanneer de terrasjes terug open kunnen. Santé!
Meer informatie: www.internationalevrouwendag.be
Vera Claes, nationaal secretaris zij-kant, de progressieve vrouwenbeweging
Lees het artikel in Het Belang van Limburg.