Niet politiek actief zijn, maar toch je stempel drukken op de 5^de economie in de wereld? Daarvoor moet je een uitzonderlijke vrouw zijn. ‘Atomic Anne’ bepaalde 20 jaar Frankrijks economische en buitenlands beleid.

Anne Lauvergeon wordt op 2 augustus 1959 in Dijon geboren. Haar vader is leraar geschiedenis en haar moeder werkt als maatschappelijk assistente. Anne blijkt een passie voor fysica te hebben. Na haar studies gaat ze aan de slag als mijnbouwingenieur. Geen evidente keuze voor een vrouw. Ze doorloopt stages in de metaalindustrie en de nucleaire sector. Al snel verwerft ze een leidinggevende functie, eerst als inspecteur van de mijnen, later als adjunct-directeur van de Algemene Raad van de Mijnen.

Tot ieders verbazing benoemt François Mitterand haar in 1990 tot gezant voor internationale economie en buitenlandse handel. Ze is immers geen PS-lid en behoort niet tot het selecte clubje bestuurders dat Frankrijk traditioneel leidt. Ze voert haar job met verve uit. Een jaar later benoemt Mitterand haar immers tot persoonlijke ‘sherpa’ in de onderhandelingen met de G7.

Na een korte tussenstop in de financiële sector en bij Alcatel wordt Anne in 1999 CEO van Cogema. Dit nucleaire overheidsbedrijf zit in slechte papieren en wordt geplaagd door schandalen. Anne introduceert met de slogan “We hebben niets te verbergen” een open bedrijfscultuur. Ze bouwt het bedrijf uit tot de geïntegreerde nucleaire groep Areva. Hierdoor krijgt de Franse Staat, de grootste aandeelhouder van Areva, het volledige extractie- en verwerkingsproces van uranium in handen. Het kroonjuweel van de onderneming wordt een gestandaardiseerde kernreactor (de EPR) die overal geplaatst kan worden. Annes visie en Areva zullen een cruciale rol spelen in het Franse energie- en buitenlandse beleid. Frankrijk besluit zijn energievoorziening grotendeels op kernenergie te baseren. President Sarkozy reist de wereld rond om de Franse EPR te verkopen. Anne krijgt al snel de bijnaam ‘Atomic Anne’ en prijkt in 2006 op de 8^ste plaats op Fortunes lijst van machtige zakenvrouwen. Geen enkele vrouw ter wereld had meer werknemers dan zij.

In 2009 ontvangt ze het Légion d’Honneur, Frankrijks hoogste onderscheiding, voor haar inzet. Toch is de liefde tussen Anne en de Franse politici klein. Ze weerstaat pogingen om met het verlieslatende Alstom te fusioneren en de gretigheid waarmee de Franse Staat het succesvolle bedrijf wil overnemen. Ze komt meermaals in opspraak omwille van haar riante vergoedingen. Anne houdt echter 10 jaar stand. De ramp in Fukushima en de eerste operationele verliezen van Areva vragen om verandering. In 2011 volgt Luc Oursel haar op als CEO.

Sindsdien duikt ze als expert energie en economisch beleid op in tal van commissies en think tanks. Ze wordt voorzitster van de raad van bestuur van Airbus en SIGFOX en bestuurder bij de mijngroep Rio Tinto. Haar netwerk is enorm. Ze heeft daarbij ook aandacht voor de kansen voor vrouwen. In 2009 vertelt ze journalisten na het ‘Women’s Forum’ in Deauville: “Voor de duidelijkheid, bij kandidaten met dezelfde competenties kiezen we, sorry, voor de vrouw of iets anders dan de blanke man.” Haar uitspraak veroorzaakt een rel met Éric Zemour en Martine Le Pen die positieve discriminatie als een vorm van racisme bestempelen. Ze is echter tekenend voor een vrouw die zowel bewonderd als verguisd wordt om haar directheid en visie.