Wist u dat George Sand eigenlijk een vrouw was? In de 19de eeuw nam Amandine Lucile Aurore Dupin, net als andere vrouwelijke schrijfsters, een mannelijk pseudoniem aan om haar werken te kunnen publiceren. Ze werd een van de meest succesvolle schrijvers van haar tijd.
Het leven van de Franse schrijfster Amandine Lucile Aurore Dupin (1804–1876) weerspiegelt perfect de woelige tijden die Frankrijk in de 19de eeuw doormaakt. Ze wordt geboren als kind van de adellijke Maurice Dupin en de volkse Sophie Victoire Antoinette Delaborde. Wanneer ze vier jaar is, sterft haar vader na een val van zijn paard en moet haar moeder haar noodgedwongen afstaan aan haar grootmoeder langs vaderskant. Ze krijgt de klassieke opvoeding voor een jongedame van stand. Haar tienerjaren brengt ze in het klooster van de Engelse augustijnen in Parijs door. In 1822 wordt ze uitgehuwelijkt aan de herenboer Casimir Dudevant.
Het huwelijk is aanvankelijk gelukkig. Aurore en Casimir krijgen een zoon, Maurice, en een dochter, Solange. Na een tijd wordt echter duidelijk dat de verschillen tussen beide partners erg groot zijn. Terwijl Casimir geniet van het eenvoudige leven als herenboer, ontpopt Aurore zich tot een echte intellectuele. Het koppel gaat in 1831 uit elkaar. In 1836 verwerft Aurore definitief het hoederecht over de kinderen.
De scheiding vormt de start voor een woelige, typisch romantische periode. Aurore Dupin trekt naar Parijs om zich volledig aan het schrijverschap te wijden. Ze gaat als journaliste aan de slag bij Le Figaro. Haar eerste boek ‘Rose et Blanche’ (1931) schrijft ze samen met haar minnaar Jules Sandeau onder ‘Jules Sand’. Haar volgende boek, ‘Indiana’, schrijft ze zonder Jules en verschijnt onder ‘George Sand’. Het boek zorgt meteen ook voor een breuk tussen de twee schrijvers. Jules kan zich niet vinden in de zeer feministische ideeën die erin verdedigd worden. Sand zet echter door. Ook in haar volgende romans ‘Valentine’ (1832) en ‘Lelia’ (1833) komt ze op voor meer vrijheid voor vrouwen, het recht op goed onderwijs, seksuele voorlichting en het recht op echtscheiding. De boeken worden een succes.
Sand wordt een graag geziene gaste in de literaire salons. Ze ontmoet er de grote intellectuelen van haar tijd. Met enkelen, zoals Prosper Mérimée, Alfred de Musset en Frédéric Chopin, heeft ze zelfs een tijd een relatie. Ze choqueert de goegemeente door zich gekleed als man door Parijs te verplaatsen. Deze geeft haar veel meer bewegingsvrijheid dan de zware vrouwenkleding.
Ze komt in de salons ook in contact met politieke figuren, zoals de socialistische denker Pierre Leroux. Deze beïnvloedt haar werk uit de jaren 1840. In romans als ‘Spiridion’ (1839), ‘Le Compagnon du Tour de France’ (1840), ‘Horace’ (1841), ‘Jeanne’ (1844), ‘Le Meunier d’Angibault’ (1845) en ‘Le Péché de Monsieur Antoine’ (1847) staat telkens het lot van eenvoudige mensen centraal. Ze raakt ook actief betrokken bij de revolutie van 1848, maar trekt zich ontgoocheld terug wanneer die wordt gekaapt door conservatieve krachten.
Vanaf 1852 verblijft ze meer en meer op haar landgoed in Nohant. Ze schrijft er plattelandsromans, enkele autobiografische werken, toneelstukken en sprookjes voor haar kleinkinderen. Ze ontwikkelt zich tot een beschermvrouw voor de nieuwe generatie auteurs zoals Gustave Flaubert en Eugène Fromentin. De politieke ontwikkelingen stemmen haar minder hoopvol. In 1871 zet ze zich af tegen het radicalisme van de Parijse Communeopstand.
George Sand vormde de voorhoede van een nieuw soort schrijver. Net als collega’s Honoré de Balzac, Victor Hugo en Alexandre Dumas slaagt ze er dankzij de moderne uitgeverij in van haar pen te leven. Haar werk is zeer omvangrijk en gevarieerd. Onder andere Flaubert en Proust haalden er inspiratie uit. Jammer genoeg kon ze dit niet onder haar eigen naam doen. Ze is een van de weinige vrouwelijke schrijvers die dit succes kenden.