De Zweedse minister van Buitenlandse Zaken was duidelijk bij haar aanstelling: ze ging voor een feministisch buitenlands beleid. Een diplomatieke rel met Saudi-Arabië deed Margot Wallström niet van gedachten veranderen, integendeel: “Het is tijd om wat moediger te worden”.

Margot Wallström (61) kan terugkijken op een bewogen eerste regeringsjaar. Sinds 3 oktober 2014 is de Zweedse sociaal-democrate minister van Buitenlandse Zaken. En sinds veel langer feministe.

Saudi-Arabië

In februari speechte ze in het Zweedse parlement over de onderwerping van vrouwen in Saudi-Arabië. In de Golfstaat mogen vrouwen niet autorijden en kunnen jonge meisjes uitgehuwelijkt en verkracht worden door oude mannen. Ook hekelde ze de publieke geseling van Raif Badawi. De liberale blogger werd veroordeeld tot tien jaar celstraf en duizend zweepslagen. Middeleeuwse methoden, vond ze. Daarmee haalde ze zich de woede van Saudi-Arabië, en een deel van de Arabische wereld, op haar hals. Zweden stopte ook een bilateraal wapenakkoord met de Saudiërs en sneed op die manier diep in zijn eigen vlees.

Volgens de Golfstaat had Wallström de islam en de sharia beledigd. Zweden vreesde echter consequenties en onder druk van de industrie werden de relaties met Saudi-Arabië hersteld. Toch weigert Wallström tot op de dag van vandaag haar excuses aan te bieden.

Seksueel geweld

Evenmin wil ze het woord ‘feminisme’, ontvlambaar in diplomatieke middens, uit haar taalgebruik schrappen. “Het is een goede term, het gaat over het verzet tegen de systematische en globale onderdrukking van vrouwen.” Wallström weet waarover ze het heeft. VN-secretaris-generaal Ban Ki-moon stelde de Zweedse eurocommissaris vijf jaar geleden aan als de allereerste Speciale Verantwoordelijke voor Seksueel Geweld in Conflictgebieden. Wallström bezocht regio’s als Oost-Congo, waar verkrachting van vrouwen en meisjes een oorlogswapen is, maar zowel de oplossingen als de vredestroepen mannelijk blijven.

Vrouwenzaken

Wallström volgt de redenering dat vrouwenrechten een directe impact hebben op oorlog en vrede. En dat wie met globale veiligheid bezig is, ook globale genderongelijkheid op de agenda moet hebben staan. Ze zet haar strijd voor vrouwenrechten dan ook verder met concrete beleidsmaatregelen. Zo stelde ze reeds voor dat de Europese Unie een Speciale Vertegenwoordiger voor Vrouwenzaken in het leven roept. Diplomatieke rellen kunnen haar alvast niet tegenhouden. “Het is tijd om wat moediger te worden in buitenlandse politiek.”

 

(bron: newyorker.com)