Wist u dat de socialiste Marie Spaak-Janson de eerste vrouwelijke senator was? Ondanks talrijke wetsvoorstellen ten voordele van vrouwen, ging ze de geschiedenis in als de vrouw die tegen het vrouwenstemrecht stemde.

Politiek zat Marie Spaak-Janson (1873-1960) werkelijk in het bloed. Haar vader, Paul Janson, was een leidende figuur binnen de progressieve vleugel van de liberale beweging en een vurig verdediger van het algemeen kiesrecht. Haar broer, Emile Janson, werd Eerste Minister en stierf in de Duitse concentratiekampen. Ze zal het politieke engagement doorgeven aan haar zoon Paul-Henri Spaak en kleindochter Antoinette Spaak. Deze wordt later de eerste vrouwelijke partijvoorzitter, van het FDF.

Haar eigen politieke carrière wordt pas laat gelanceerd. In 1921 mogen vrouwen voor het eerst naar de stembus voor de gemeenteraadsverkiezingen. Marie Spaak-Janson wordt in Sint-Gillis tot gemeenteraadslid verkozen. Datzelfde jaar verkiest de partijtop van de BWP haar tot gecoöpteerd senator. Ze wordt de eerste vrouw in de Belgische Senaat en blijft tot 1958, op 85-jarige leeftijd, op post. Van 1952 tot 1957 zit ze als ouderdomsdeken de zittingen zelfs voor.

Ze werkt er rond onderwijs, jeugd, alcoholmisbruik en de positie van vrouwen. Ze dient wetsvoorstellen in over o.a. de moederschapsverzekering, een hoger middelbaar onderwijs voor meisjes, het arbeidscontract van huispersoneel en de oprichting van een Vlaamse universiteit in Gent.

In 1922 sticht ze, samen met Arthur Jauniaux, de Socialistische Vooruitziende Vrouwen. Ze wordt een belangrijk lid van het Nationale comité van socialistische vrouwen en is tussen 1926 en 1952 voorzitster van de Nationale liga van coöperaties. Jammer genoeg wordt ze meestal herinnerd als de vrouw die tegen het vrouwenstemrecht stemde. De reden? De socialisten vreesden dat het vrouwenstemrecht vooral de katholieken ten goede zou komen. Een kras op het blazoen van een vrouw die verder een mooie politieke erfenis naliet.