De recente cijfers betreffende verkrachtingen zijn bijzonder zorgwekkend. In België zijn er 8 verkrachtingen en 9 aanrandingen van de eerbaarheid per dag. Dit betekent dat er in 2012 3.035 slachtoffers –voornamelijk vrouwen- waren. Maar het werkelijk aantal seksuele misdrijven zou tientallen keren hoger liggen. Uit de recentste veiligheidsmonitor blijkt namelijk dat 90 procent van de slachtoffers niet naar de politie durft te stappen. Vooral bij seksueel geweld is het “dark number” het hoogst. De regering richt daarom een werkgroep op over seksueel geweld, die op korte termijn met concrete maatregelen moet komen.
Voor partnergeweld zijn de cijfers sinds 2009 teruggelopen. Uit de Algemene Gegevensbank (AGB) van de politie blijkt dat in 2009 44.635 klachten geregistreerd werden voor partnergeweld. Vier jaar na de inwerkingtreding van het Nationaal Actieplan (NAP) zijn er voor het eerst minder klachten van partnergeweld. Het NAP tegen partnergeweld, gecoördineerd door het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen, levert met andere woorden resultaat op.
Een tussentijdse evaluatie toont echter aan dat een diepgaande actualisatie van het NAP noodzakelijk blijft. Het vierde plan werd in 2010 voorgesteld voor een periode van vier jaar en omvatte meer dan 120 acties. Deze keer wordt het uitgebreid tot gedwongen huwelijken, genitale verminkingen en eergerelateerd geweld. Het geactualiseerde plan zal eveneens over een breder toepassingsgebied van seksueel geweld dienen te beschikken. Ons land heeft namelijk vorig jaar het Verdrag van de Raad van Europa inzake de voorkoming en bestrijding van geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld ondertekend maar evenwel nog niet geratificeerd.
zij-kant en VIVA-SVV voeren al negen jaar campagne over partnergeweld in al zijn facetten. De toegenomen politieke aandacht is een positieve zaak en moet ertoe leiden dat seksuele misdrijven binnen én buiten een partnerrelatie ernstig worden genomen en aangepakt. Sensibilisatie blijft belangrijk, maar ook voldoende informatie en bijkomende middelen voor hulpverlening zijn nodig, vindt zij-kant. Eén van de redenen waarom slachtoffers nog altijd te weinig naar de politie stappen –en dit herhalen zij-kant en VIVA-SVV ieder jaar opnieuw- is omdat zij onvoldoende op de hoogte zijn van de mogelijkheden die ze hebben om actie te ondernemen tegen hun situatie of omdat ze geen vertrouwen hebben in politie en justitie. Vaak speelt ook schaamte een grote rol en het besef dat bij afwezigheid van getuigen het al snel een woord tegen woord verhaal wordt.
Er is dus nog veel werk aan de winkel voor politie, justitie en welzijn. Want elk slachtoffer is er één te veel.