Een feministische stad gaat niet enkel over stadsplanning maar ook over mobiliteit. Minder auto’s zorgen voor een meer inclusieve stad. Dat is het pleidooi van Melissa Bruntlett, Canadese fietsactivist en ambassadeur van Women Mobilize Women.
“Als moeder word je zeer bewust van je omgeving en weet je perfect welke plekken comfortabel zijn voor kinderen en welke niet.” Net als bij meerdere vrouwen* actief in het thema van de feministische stad, heeft het moederschap Melissa Bruntlett het belang van een fijne en veilige publieke ruimte en transportnetwerken doen inzien. Voor haar bleek het beste vervoermiddel de fiets.
Trip chaining met de fiets
Als mode-ontwerpster was het voor Melissa nochtans nooit een bewuste keuze om te gaan actievoeren voor de fiets. Maar in Vancouver, de stad waar ze woonde met haar gezin, kreeg ze veel vragen over haar vervoerskeuze. Leuke uitstapjes of dagelijkse verplichtingen, elke stop werd gedaan met de fiets. Hierin waren zij en haar man Chris eerder uitzondering dan regel.
“In plaats van afhankelijk te zijn van een auto of het openbaar vervoer, was het voor mij veel gemakkelijker om de kinderen op de fiets mee te nemen naar speeltuintjes of naar school, maar ook om naar het werk te gaan en om tussenstops te doen.”
Plaats voor mensen
Door het delen van persoonlijke en positieve (fiets)verhalen ontpopten Melissa en Chris zich langzaam tot fietsambassadeurs, en maakten van deze passie uiteindelijk ook hun beroep. Voor dit werk mochten ze vijf weken door Nederland reizen om te onderzoeken wat het fietsland maakt tot wat het vandaag is. Vanuit dit onderzoek werd hun eerste boek geboren, Building the Cycling City: The Dutch Blueprint for Urban Vitality. Prompt besloot het gezin de koffers te pakken en te verhuizen naar fietswalhalla Delft.
“Even with high expectations, the first few weeks were nothing short of a revelation for our family; each day discovering the immense joys of living in a city that treated cars as guests, rather than guests of honour.” – in het boek Curbing Traffic: The Human Case For Fewer Cars in Our Lives.
Op deze autoluwe plek realiseerden Melissa en Chris zich dat het helemaal niet om de fiets draait, maar om de plaats die ontstaat als auto’s worden verdreven. In Delft kwamen de stad en natuurgeluiden nadrukkelijker naar voren, genoten de kinderen van hun nieuwe vrijheid op de straten voor het huis en nodigde de openbare ruimte ook ouderen of mensen met een handicap uit.
Voor hun tweede boek Curbing Traffic: The Human Case for Fewer Cars in Our Lives, ging het koppel dieper in op de vraag waarom juist deze autovrije ruimtes zo belangrijk zijn, en voor wie. Niet voor niets wordt hierin een heel hoofdstuk gewijd aan de feministische stad. Hoe droog infrastructuur en mobiliteit misschien soms ook klinken, het is een heel sociaal thema met grote invloed op de inclusiviteit binnen een stad.
Vrouwen aan de knoppen
Wat moet er dan gebeuren om de steden en het vervoer inclusiever te maken? Melissa: “Om te beginnen moet er worden gekeken: wie maakt het beleid? En wat is hier de man-vrouwverdeling? We zijn waar we zijn omdat mannen reeds honderd jaar stadsplanning bepalen. Zij willen ons niet op slinkse wijze buitensluiten, maar ze ontwerpen op basis van hun ervaringen en behoeften. Zolang je geen diverse behoeften in je plannings- en ontwerpteam hebt, is het moeilijk om die ervaring te begrijpen.” Ze gaat verder: “Op korte termijn moet je vrouwen* in het gesprek betrekken om uit te vinden wat hun behoeften zijn. Je wil hun behoeften en de soort reizen die zij maken begrijpen, en daaraan tegemoetkomen.”
Zo is er een groot verschil tussen het transportgedrag van mannen en vrouwen. Waar vrouwen vaak meer reizen, maar kleinere afstanden afleggen met vele tussenstops, pendelen mannen vooral tussen werk en huis. De vele tussenstops van vrouwen – trip chaining – hebben te maken met zorg- en huishoudelijke activiteiten, zoals: de kinderen wegbrengen en weer ophalen, maar ondertussen ook brood kopen, de buurvrouw helpen met de boodschappen en even langs de apotheek gaan.
Bovendien hindert de gendergegevenskloof het inclusiever maken van vervoer. “De meeste mensen die bezig zijn met het verbeteren van fiets- of voetgangersinfrastructuur, weten dat het een goede indicatie is als vrouwen er gebruik van maken. Maar ze weten niet waarom vrouwen er geen gebruik van maken. Als we deze obstakels niet begrijpen, is het moeilijk om die stap vooruit te zetten. Zo zijn er niet veel onderzoeken die meten waarom mensen en specifiek vrouwen* niet op de fiets stappen. Is het de angst voor intimidatie? Is het angst voor het autoverkeer? Is het de toegang tot een fiets?”
Oplossingen op maat
Uiteindelijk is het doel, volgens Melissa, ook helemaal niet om de Nederlandse versie te copy-pasten. “Het is een kwestie van verkeersluwe buurten creëren die werken in de lokale context. Welke elementen kunnen we gebruiken om comfortabele brede trottoirs te creëren met fietspaden, indien die nodig zijn, en er toch voor zorgen dat we een goed niveau van dienstverlening hebben voor openbaar vervoer en auto’s? En daar zijn altijd oplossingen voor, maar het is een kwestie van prioriteiten begrijpen en dan de juiste sleutelelementen vinden om die specifieke ruimte te creëren.”
Een voorbeeldstad is Bogotá, in Colombia. “De stad wordt momenteel niet alleen door een vrouw geleid, ook de ministers van transport, milieu en vrouwen, zijn allemaal vrouwen. En je ziet dat het huidige bestuur heel veel moeite doet om te begrijpen hoe vrouwen* zich verplaatsen, met name in lageinkomenswijken. Dit is van groot belang, aangezien een gebrek aan toegang tot infrastructuur kansenongelijkheid in de hand werkt. Er wordt dan ook veel geïnvesteerd in fietspaden en in de aansluiting daarvan op het openbaar vervoer. Nooit zag ik buiten Nederland zoveel verschillende mensen op de fiets als in Bogotá.”
Women Mobilize Women
Met haar hernieuwde focus op wie er nu eigenlijk profiteert van de autoluwe stad, werd Melissa gevraagd om ambassadeur te worden van Women Mobilize Women Deze organisatie richt zich vooral op het empoweren van vrouwen in de mobiliteitssector, en het versterken van vrouwelijk leiderschap. Hiervoor werkte Melissa onder andere mee aan het aan te raden boekje: Remarkable Feminist Voices in Transport waarin nog veel meer informatie over het thema te vinden is.
English version: Cycling advocate Melissa Bruntlett: “You need to involve women in the conversation”
A feminist city is not only about urban planning but also about mobility. Fewer cars contribute to a more inclusive city. That is the plea of Melissa Bruntlett, a Canadian cycling advocate and ambassador of Women Mobilize Women.
“As a mother, you become very aware of which places are comfortable for children and which are not.” Like many other women* involved in the feminist city movement, motherhood has made Melissa Bruntlett realise the importance of pleasant and safe public spaces and good transportation networks in the city. And the best mode of transportation in this regard turned out to be the bicycle.
Trip chaining with the bicycle
As a fashion designer, it was never a conscious choice for Melissa to become an advocate for cycling. However, in Vancouver, the city where she lived with her family, she received many questions about her transport behaviour. Whether it was for fun outings or daily obligations, every stop was made by bike. In this regard, she and her husband Chris were more of an exception than the norm.
“Instead of relying on a car or public transportation, it was much easier for me to take the children on the bike to playgrounds or school, go to work, and make all the stops along the way.”
Place for People
By sharing personal and positive (cycling) stories, Melissa and Chris gradually became official cycling ambassadors. For this work, they were given the opportunity to travel through the Netherlands for five weeks to explore what makes the country a cycling paradise today. From this research, their first book was born, titled Building the Cycling City: The Dutch Blueprint for Uran Vitality. After this, the family promptly decided to pack their bags and officially relocate to the cycling haven of Delft.
“Even with high expectations, the first few weeks were nothing short of a revelation for our family; each day discovering the immense joys of living in a city that treated cars as guests, rather than guests of honour.” – in Curbing Traffic: The Human Case For Fewer Cars in Our Lives.
In this car-light place, they realized that it’s not just about the bicycle, but about the space that is freed up when cars are removed. In Delft, the sounds of the city and nature became more prominent, the children enjoyed their newfound freedom on the streets in front of their house, and the public space also welcomed older adults and people with disabilities.
For their second book, Curbing Traffic: The Human Case for Fewer Cars in Our Lives, the couple delved deeper into why these car-light spaces are so important and for whom. It is no coincidence that an entire chapter is dedicated to the feminist city in this book. Despite how dry infrastructure and mobility may sometimes sound, it is a highly social issue with a significant impact on inclusion in a city.
Women at the helm
What then needs to happen to make cities and transportation more inclusive? Melissa says, “To begin with, we need to look at who is making the policies. And what is the gender distribution in those teams? We are where we are because men have been shaping urban planning for the past hundred years. They do not want to exclude us covertly, but they design based on their own experiences and needs. Without diverse needs represented in your planning and design team, it is difficult to understand those experiences. In the short term, you need to involve women* in the conversation to find out what their needs are. You want to understand their needs and the types of trips they make and accommodate them.”
There is a significant difference in travel behavior between men and women. While women often make more trips, they cover shorter distances with multiple stops. Men, on the other hand, primarily commute between work and home. The many stops made by women – trip chaining – are related to caregiving and household activities such as dropping off and picking up children, buying bread, helping a neighbor with groceries, and quickly stopping by the pharmacy.
Furthermore, the gender data gap hinders efforts to make transportation more inclusive. “Most people working to improve cycling or pedestrian infrastructure understand that the number of women using it is a good indication of whether it works or not. But there is still a need for research on the obstacles. There aren’t many studies that measure precisely why people, specifically women, don’t cycle. Is it fear of harassment? Is it fear of safety alongside cars? Is it access to a bicycle in the place? There has been so little done to collect that kind of data, and yet it is essential to understand where we need to invest in order to get women involved.”
Tailored solutions
Ultimately, according to Melissa, the goal is not to copy and paste the Dutch version to other contexts. “It’s about creating traffic-calmed neighbourhoods that work in the local context. What elements can we use to create comfortable wide sidewalks with bicycle lanes, if needed, while ensuring a good level of service for public transportation and cars? There are always solutions, but it’s a matter of understanding priorities and finding the right key elements to create that specific space.”
An example city where they are doing well in this regard, according to Melissa, is Bogotá, Colombia. “The city is currently not only led by a woman, but the ministers of transport, environment, and women are all women. And you can see that the current administration is making a lot of effort to understand how women move around, especially women* in low-income neighbourhoods. This is of great importance as a lack of access to infrastructure perpetuates inequality of opportunities. They are investing heavily in bike lanes and their connection to public transportation. I have never seen such a diverse group of people cycling outside of the Netherlands as I have in Bogotá. It’s a good example for me that shows how we can develop transportation networks that also work for women*.”
Women Mobilize Women
With her renewed focus on who actually benefits from the car-lite city, Melissa was asked to become an ambassador for Women Mobilize Women. This organisation primarily focuses on empowering women in the mobility sector and strengthening female leadership. As part of this, Melissa contributed to the highly recommended booklet: Remarkable Feminist Voices in Transport, which contains much more information on the topic.