Ada Colau. Na haar grote verkiezingsoverwinning vorige maand in Barcelona, mocht deze 41-jarige activiste er als eerste vrouw de burgemeesterssjerp omgorden. “Democratische revolutie”, zo vinden zij en de haren, “zal feministisch zijn of zal niet zijn”.
Het was een mooi beeld, die 24ste mei ’s avonds in Het journaal. De sympathieke Ada Colau wordt emotioneel wanneer ze zich de grote overwinnaar van de lokale verkiezingen in Barcelona mag noemen. De nieuwlinkse politica was nog tot vorig jaar woordvoerster van de Plataforma de Afectados por la Hipoteca (PAH). Daar kwam ze op voor burgers die wegens hypotheekschulden uit hun huis worden gezet. Ada organiseerde mee ‘escraches’, straatprotesten voor de deur van politici, maar ging ook in discussie en redde zo heel wat crisisslachtoffers van een leven op straat. Daarvoor mocht ze trouwens de Europese burgerprijs ontvangen.
In 2014 richtte de activiste een politieke partij op: Barcelona en Comú. Met dit kartel van het linkse Podemos en de indignados-bewegingen wil Ada van Barcelona een socialere stad maken.
Feministische revolutie
Achter die allereerste vrouwelijke burgemeester in spe stond die avond in Het journaal een hele schare al even glunderende vrouwen: de politici van morgen. De nieuwe partij telt net iets meer vrouwelijke dan mannelijke kandidaten, een verrassend beeld in het door mannelijke leiders gedomineerde Catalonië.
De vrouwen én mannen achter Barcelona en Comú hebben echter steeds gezegd dat hun democratische revolutie feministisch zou zijn of niet zou zijn. Ze hebben scherpe kritiek op de genderongelijkheden in het vorige stadsbeleid. Barcelona en Comú streeft naar gendermainstreaming en zet thema’s op de agenda als de veiligheid van vrouwen op openbare plaatsen, de eerlijke verdeling van huishoudelijke taken en de vervrouwelijking van armoede.
Geen testosteronstrijd
Ze weten waarover ze spreken: Ada en de haren zijn actief in buurtverenigingen en komen uit sociale sectoren, waar de toekomst onzeker is en de lonen laag. Ook zij moeten tussen het werk door hun kinderen grootbrengen. In de nieuwe hoofdkwartieren van de partij werd dan ook meteen een speelruimte ingericht, onder andere voor Ada’s zoon.
Maar de feministische revolutie laat zich ook dieper voelen. Ada en haar partij maken komaf met de traditioneel mannelijke manier van politiek bedrijven. Ze willen het volk niet besturen, ze zijn het volk. Beslissingen groeien bottom-up en horizontaal, via buurtvergaderingen en open online-platformen waarop iedereen mee de beleidsprioriteiten kan bepalen. Geen testosteronstrijd dus om een hoger plaatsje in de hiërarchie, geen autoritair spierballengerol. Solidariteit is het codewoord, of hoe de wereld mooi kan worden met vrouwen aan de macht.
Bron: roarmag.org