Weet jij waar de naam ‘Dolle Mina’ vandaan komt? De Nederlandse actiegroep voor gelijke rechten voor vrouwen leende haar naam van de Nederlandse feministe Wilhelmina Drucker.
Wilhelmina Drucker was een van de eerste Nederlandse feministes. Ze was vanaf 1886 tot haar dood in 1925 actief als politica en schrijfster. Ze werd bekend omwille van haar strikt volgehouden gelijkheidsdenken en polemische stijl.
Wilhelmina Drucker werd in 1847 geboren als Wilhelmina Elizabeth Lensing. Ze was een van de twee dochters van de Amsterdamse naaister Constantia Christina Lensing en de bankier Louis Drucker. Haar moeder was een van de vele minnaressen waarbij Drucker kinderen verwekte. Doordat hun vader hen nooit erkende, groeiden Wilhelmina en haar zus in moeilijke omstandigheden op. Louis Drucker zou pas op latere leeftijd met een van de andere vrouwen huwen en haar onechte kinderen erkennen. Deze erfden een fortuin terwijl de niet-erkende kinderen in de kou bleven staan. Wilhelmina’s eerste publieke actie wordt daardoor een proces tegen haar erkende halfbroer, de liberale politicus Hendrik Lodewijk Drucker.
Vanaf 1886 maakt Wilhelmina kennis met de socialistische en vrijzinnige beweging. Ze neemt regelmatig deel aan vergaderingen van de Sociaal-Democratische Bond, De Unie, de Nederlandse Bond voor Algemeen Kies- en Stemrecht en het vrijzinnige De Dageraad. Deze ontmoeting met het socialisme en haar persoonlijke ervaringen zullen haar verdere politieke leven tekenen. Ze bieden haar materiaal voor een heldere analyse van de kloof tussen rijk en arm en van de situatie van vrouwen in haar tijd.
Wilhelmina Drucker zal strijden voor gelijke politieke en arbeidsrechten voor mannen en vrouwen. Ze ligt mee aan de basis van het Nederlandse vrouwenstemrecht in 1919 en verdedigt het recht van vrouwen op werk. Ze hekelt de heersende seksuele moraal, waarbij vrouwen na het huwelijk ondergeschikt worden aan hun man, die mannen privileges toekent die vrouwen verboden worden en die onwettige kinderen in een rechteloze positie achterlaat.
De socialistische beweging biedt Wilhelmina een platform dat ze als wollenaaister nooit zou hebben. In 1888 wint ze zo de rechtszaak tegen Hendrik Lodewijk Drucker om een deel van de erfenis van hun vader. Hierdoor verwerft ze financiële onafhankelijkheid.
In 1889 richt ze de Vrije Vrouwen Vereeniging (VVV) op, die in 1894 uitgroeit tot de Vereeniging voor Vrouwenkiesrecht. Ze zal de VVV in 1891 vertegenwoordigen tijdens de tweede Socialistische Internationale in Brussel. Ze eist er samen met vertegenwoordigers uit Duitsland, Oostenrijk en Italië een resolutie die alle socialistische partijen oproept de volwaardige wettelijke en politieke gelijkheid tussen mannen en vrouwen in hun manifesten op te nemen. Deze resolutie wordt aangenomen.
Wilhelmina is ook betrokken bij de stichting van andere vrouwenvakbonden en –verenigingen, zoals de Vereeniging Onderlinge Vrouwenbescherming (OV), die ijvert voor de rechten van ongehuwde moeders en hun kinderen. Daarmee legt ze de basis voor organisaties als ‘Blijf van mijn Lijf’ (een netwerk van vrouwenopvangplaatsen) en ‘Vrouwen tegen Verkrachting’.
Met haar erfenis richt ze ‘De Vrouw’ op, een weekblad voor vrouwen en meisjes, in 1893 gevolgd door het weekblad ‘Evolutie’ dat tot 1926 zal bestaan. Hiermee verspreidt ze haar visie op het huwelijk en relaties. Drucker geeft ook lezingen in gans Nederland.
De politieke en maatschappelijke erfenis van Wilhelmina Drucker zelf gaat dus veel verder dan de naam die ze aan ‘Dolle Mina’ leende. Deze radicale feministe bepaalde mee de agenda voor de feministen die haar zouden volgen. Als eerbetoon aan Wilhelmina Drucker plaatste de stad Amsterdam in 1939 een monument op de Churchilllaan. Het toont een jonge vrouw, ‘De Vrouw als vrije mensch’, die voorzichtig vooruit stapt. Op de sokkel staat het portret van Wilhelmina, met de boodschap “Vrouwen houdt de fakkel brandende”.