Marie Christine Vandenbussche is de eerste Belgische vrouwelijke postbode en baande al trappend de weg voor meer vrouwen op straat en op de fiets. De muurschildering die Mónica Villarroel Celsi voor Women Bike the City @ Kortrijk maakte, is een ode aan deze geboren en getogen Kortrijkzane.
De fiets is een vrijheidsmachine. Dat was het al voor de suffragettes, dat was het ook voor Marie Christine Vandenbussche toen zij op 18-jarige leeftijd, in 1972, als eerste vrouwelijke postbode de straten van Kortrijk veroverde.
Via haar broer die als postbode in Rollegem werkte, schreef Marie Christine zich in voor het ingangsexamen in Gent. “Voor mij was dat examen absoluut niet moeilijk”, vertelt ze. “Ik ben altijd snel mee geweest op school. Al gauw was ik geslaagd voor beide onderdelen: voor postbode en beambte. Onze papa stierf wanneer ik twee jaar was. M’n moeder was alleen. Dus zodra we konden, gingen we ook werken.”
Baanbreker bij de post
Op haar eerste werkdag bij de post keken de mannen vreemd op. “Ik zat daar totaal niet mee in. De mannen hebben me altijd gerespecteerd, al kreeg ik in het begin wel de zwaarste rondes buiten de stad. Maar ik liet me nooit doen”, glimlacht ze.
Na drie dagen opleiding ging Marie Christine alleen op pad. Haar broer kwam af en toe eens kijken om te zien hoe het met haar ging. “In die tijd moesten we in de namiddag ook een ronde doen. Dat was wel zwaar want je bent al wakker vanaf 4 of 5 uur. ‘s Middags ging ik thuis eten en om 15 uur begon ik opnieuw aan m’n toer. Ik verdiende nog geen 300 euro per maand.”
Facteur Marie Christine Vandenbussche
Ze herinnert zich enkel maar vriendelijke mensen op haar postrondes. “De winters waren toen echt nog winters. Wanneer het zwaar sneeuwde vroegen oudere mensen of ik af en toe iets voor hen wou doen. Een brood halen bijvoorbeeld, of langsgaan bij de ziekenkas. Ik maakte tijd voor m’n klanten. Niet dat het niet zwaar was, maar ik vond dat belangrijk. Zo mocht ik bij de boer ook dagelijks soep gaan eten: hersensoep.”
Ooit voerde een boer haar met z’n tractor door het sneeuwlandschap. “Met heel mijn bazaar zat ik toen op de tractor. Dat is niet meer denkbaar nu, zo’n winter.” Soms zat er in die bazaar van Marie Christine zelfs een miljoen Belgische frank. Marie Christine mijmert nostalgisch naar de tijd van toen. “Ik mis het menselijk contact”, zegt ze. “Nu weet ik zelfs niet wie mijn facteur is of wanneer de post langskomt.”
Kleurrijk rolmodel aan het Gebroeders Van Raemdonckpark
Vijftien jaar lang werkte Marie Christine als postbode op de fiets. Dan begon het fysiek zwaar te worden, zeker in de winter. “Daarna ben ik beginnen werken op de binnendienst. Dat was telkens ‘s avonds, van 14u tot 22u.” En de goede collega’s, die bleven natuurlijk. “Er kwamen enkele collega’s mee mee trappen tijdens jullie fietstocht. Zoals Willy, die nu 80 is. Dat maakte me zo blij. En die muurschildering, daar ben ik hard van verschoten.”
Tijdens Women Bike the City @ Kortrijk liet ZIJkant een kleurrijk portret maken van Marie Christine Vandenbussche in een grauwe tunnel aan het Van Raemdonckpark. Met deze jaarlijks terugkerende campagnes houden we een pleidooi voor meer vrouwelijke rolmodellen op straat en een vrouwvriendelijke openbare ruimte. De muurschildering werd op 16 september feestelijk ingehuldigd in aanwezigheid van Marie Christine en artieste Mónica Villarroel Celsi.
